Sponsorlu Bağlantılar
Evliliğinizi Harcamayın Para Harcayacağım Derken
Harcadıkça rahatladığını sanan beyler ya da hanımlar ay sonunda faturalar gelince birbirini kırıp geçiriyor
Pek çok insan hayata güzel umutlarla bakar. En küçüğünden en büyüğüne herkesin hayalleri, idealleri, hedefleri vardır. Küçücük bir çocuğa "Büyünce ne olacaksın?" dense mesela hemen sıralamaya başlar çevresinde gözlemlediği kadarıyla en "istenilesi" olanları. Kimi zaman insanlar büyüdükçe hayalleri küçülse de en az "bir ev, bir araba" şart der herkes... Çünkü ancak bu şekilde rahat edeceğimize inanırız, ancak bu şekilde mutlu olacağımız kanısına kapılırız. Bunun tek suçlusu da biz değilizdir esasında, ne yazık ki yaşam koşullarımız bize bunu sunmuştur; istemek, arzu etmek, sınırsızca almak, aldıklarınla doyuma ulaşamamak...
PARAYLA SAADET OLMAZ
Halbuki eskilerin ağzından düşmeyen pek güzel sözler vardır; "Aza kanaat etmeyen çoğu bulamaz" gibi... "Azıcık aşım, kaygısız başım" gibi... Üstelik de bu sözler öyle "laf olsun" diye söylenmemiştir. Yaşanmışlıkların neticesi olarak günümüze gelmiştir. Düşününce mesela pek çoğumuzun bir anısı gelir aklına. Dedemiz ve ninemizi ziyarete gitmişiz bir yaz tatili günü. Şartlar şimdikinden çok farklı. Ne elimizden düşürmediğimiz telefonlarımız var, ne de gözümüzü ayırmadığımız bir televizyon. Sofralarda çeşit çeşit yemekler, yemekleri sunduğumuz birbirinden farklı tabaklar da yok. Trend takip etmiyoruz henüz ve henüz "Bir giydiğimi bir daha giymem" demiyoruz... Ama mutluyuz, huzurluyuz... Şimdi bir türlü ulaşamadığımız bir sükunet var hepimizde.
Ne ninemiz dedemize kızıyor "Evin eksiği çok" diye, ne de dedemiz ninemize söyleniyor "Sen ne çok alışveriş yapıyorsun" diye. Gerçekten azıcık aşları, ama kaygısız da başları var. Şimdiki koşullarımıza bakınca ne denli "kötü" şartlarda olduğumuzu anlamak için, çok değil on beş-yirmi yıl öncesine gitmek bile yeterli oluyor yani. Çağımızı saran alışveriş çılgınlığının yuvalarımızı da kapladığını anlamak için dedelerimiz ve ninelerimiz büyük bir nasihat gibi dikiliveriyor karşımıza...
Harcadıkça rahatladığını sanan beyler ya da hanımlar ay sonunda faturalar gelince birbirini kırıp geçiriyor
Pek çok insan hayata güzel umutlarla bakar. En küçüğünden en büyüğüne herkesin hayalleri, idealleri, hedefleri vardır. Küçücük bir çocuğa "Büyünce ne olacaksın?" dense mesela hemen sıralamaya başlar çevresinde gözlemlediği kadarıyla en "istenilesi" olanları. Kimi zaman insanlar büyüdükçe hayalleri küçülse de en az "bir ev, bir araba" şart der herkes... Çünkü ancak bu şekilde rahat edeceğimize inanırız, ancak bu şekilde mutlu olacağımız kanısına kapılırız. Bunun tek suçlusu da biz değilizdir esasında, ne yazık ki yaşam koşullarımız bize bunu sunmuştur; istemek, arzu etmek, sınırsızca almak, aldıklarınla doyuma ulaşamamak...
PARAYLA SAADET OLMAZ
Halbuki eskilerin ağzından düşmeyen pek güzel sözler vardır; "Aza kanaat etmeyen çoğu bulamaz" gibi... "Azıcık aşım, kaygısız başım" gibi... Üstelik de bu sözler öyle "laf olsun" diye söylenmemiştir. Yaşanmışlıkların neticesi olarak günümüze gelmiştir. Düşününce mesela pek çoğumuzun bir anısı gelir aklına. Dedemiz ve ninemizi ziyarete gitmişiz bir yaz tatili günü. Şartlar şimdikinden çok farklı. Ne elimizden düşürmediğimiz telefonlarımız var, ne de gözümüzü ayırmadığımız bir televizyon. Sofralarda çeşit çeşit yemekler, yemekleri sunduğumuz birbirinden farklı tabaklar da yok. Trend takip etmiyoruz henüz ve henüz "Bir giydiğimi bir daha giymem" demiyoruz... Ama mutluyuz, huzurluyuz... Şimdi bir türlü ulaşamadığımız bir sükunet var hepimizde.
Ne ninemiz dedemize kızıyor "Evin eksiği çok" diye, ne de dedemiz ninemize söyleniyor "Sen ne çok alışveriş yapıyorsun" diye. Gerçekten azıcık aşları, ama kaygısız da başları var. Şimdiki koşullarımıza bakınca ne denli "kötü" şartlarda olduğumuzu anlamak için, çok değil on beş-yirmi yıl öncesine gitmek bile yeterli oluyor yani. Çağımızı saran alışveriş çılgınlığının yuvalarımızı da kapladığını anlamak için dedelerimiz ve ninelerimiz büyük bir nasihat gibi dikiliveriyor karşımıza...