Sponsorlu Bağlantılar
Düziçi İlçesi
İlçemiz Adana İlinin l25 metre kuzeydoğusunda bulunan 460.090 km2 dir.Deniz seviyesinden yüksekliği 350-400 metre olup yaklaşık 200.000 dekar ekilebilir tarım arazisi bulunmaktadır.Çevre il ve ilçelerin ulaşımı kara ve demir yoluyla sağlanabilen İlçemizde halkın geçimi tarım ve hayvancılığa bağlı olduğundan ve okuma yazma oranının yüksek oluşu , İlçenin okulları istenilen yoğunlukta olan çevre İl ve İlçelere ulaşımın kolay sağlanabilmesi göç olayına meydan Vermemektedir. Geçici olarak çevre İllere çalışmaya giden mevsimlik işçiler varsa da bunlar belli bir çoğunluk teşkil etmemektedir. Düziçi'nde yaşayan insanların tahminen % 40 lık oranı Kahramanmaraş ve İlçelerinden, % 10 u Bahçe İlçesinden, % 30 u Merkeze bağlı köylerden, % 20 si Selanik ve diğer bölgelerden gelen Göçmen vatandaşlardır. İlçe nüfusu çevre il ve ilçelerden gelen vatandaşlarımızla birlikte % 80 lik kısmının yöre halkından meydana geldiğini söylemek mümkün olmaktadır.İlçede değişik din ve mezheplere mensup aileler bulunmamaktadır. İlçe nüfusuna kayıtlı ve evlenme ile Türk vatandaşlığına geçen 9 gayrimüslim vatandaş bulunmaktadır.
İlçede nüfus homojendir. Düziçili vatandaşlarımızın sosyal yapısı, ülke genelinden pek farklı değildir. Halkımızın büyük çoğunluğu tarım işleri ile uğraşmakta olup, dağlık kesimlerde kısmen hayvancılıkta yapılmaktadır. İlçe merkezinde genellikle tek katlı, briket ve taştan binalar çoğunlukta olmakla birlikte yeni yapılarda daha ziyade çok katlı ve beton binalar görülmektedir. Çok katlı binaların büyük çoğunluğunu resmi binalar oluşturmaktadır. Yeni kurulan az sayıda yapı kooperatifi ilçedeki konut sorununu çözmeye yeterli olmamaktadır. Düziçili vatandaşlarımız örf-adetlerine, ananelerine oldukça bağlıdır. Aileler genellikle muhafazakardır. Akrabalık bağları, sosyal yaşamlarından zaman zaman aşiretçilik havası estirirler. Bu durum genellikle düğünlerde ve seçimlerde görülür. İlçede Aşiret bulunmamaktadır ancak, Namlı ve Fettahoğlu aileleri nüfus ve nüfuz yönünden oldukça güçlü konumda bulunan ailelerdir.
İlçe tarihinin kökenleri tam olarak tespit edilmiş değildir.Buna rağmen bilinen araştırmalar ve eldeki kaynaklara göre İlçede ilk yerleşimin VIII. Yüzyıla kadar dayandığı sanılmakta ve bu bölgeye "Şunguru Salmiye" adının verildiği bilinmektedir. Düziçi'nin tarihi Anadolu'nun tarihiyle benzer olduğu ve hatta Paleolitik ve Neolitik dönem ile ilgili bulguların uygun olarak görüldüğü Akdeniz Bölgesinde; İlçemizin de konumu gereği, Paleolitik olmasa bile Neolitik kültüre uygun bir yaşam tarzına ayak uydurduğu sanılmaktadır. Hitit dönemine ait KARATEPE kazıları ,bölgenin Hititler döneminde bir yerleşim yeri olması ihtimalini akla getirmektedir.Çerçioğlu Köyünde bulunan Domuztepe kalıntıları bu düşünceyi doğrular niteliktedir.Ayrıca Böcekli Beldesinde Neolitik döneme ait olduğu sanılan mağaralar ve yine aynı özelliklere sahip Alibozlu Mağaraları İlçenin tarihinin kökenleri hakkında şüpheler de uyandırmaktadır. Başka bir özellikte İlçenin yakınlarından ANADOLU-SURİYE tarihsel ticaret yolunun geçmesidir. Amanos Dağları'nın ender bulunan geçitlerine yakınlığı ticaret yollarıyla ilişki kurmasını sağlamış olmasıdır.Böylece hem bölgede yerleşimin gelişmesi ve hem de kültürel gelişimi etkileyen faktörlerden biri karşımıza çıkmaktadır. İlçenin konumuna genel olarak bakıldığında tipik bir Akdeniz Uygarlığı niteliklerini de taşıdığı görülmektedir. Bu da aynı bölgede hüküm süren Roma İmparatorluğunun kültürüne ait eserlerin ilçede sık sık görülmesinden ortaya çıkmaktadır. Bölge göçlere ve seferlere de sahne olmuştur.İlçeye yapılan tarihsel seferlerin ilki İskender' in Asya Seferi'dir. İlçe bu seferlerden etkilenmiştir. Bir diğeri ise Haçlı Seferleri'dir. I. ve III. Haçlı Seferlerinde bu bölge kısa bir süre Haçlıların eline geçmiştir. İlçeye bilinen göçler ise birbirine yakın dönemlerde olmuştur. İlki Ermenilerin Kilikya' ya gelişiyle ilgilidir. Diğeri ise özellikle 1. Alaattin Keykubat zamanında buraya Oğuz Boylarından Avşar, Çavuldur, Peçenek, Kızık ve Karkın gibi boyların gelip yurt tutmasıdır.Zamanımızda hala bazı köyler bu boyların adlarıyla anılmaktadır. Bugünkü Haruniye Yeni ismi ile Düziçi İlçesi Büyük Abbasi Halifesi Harun-ür Reşit' in uç beyi olan Faraç Bey tarafından 799 yılında kurulmuştur. Faraç Bey bugünkü Kurtbeyoğlu Mahallesinde bir kale inşa ettirerek burayı yerleşim merkezi olarak seçmiştir. Kaleye Harun-ür Reşit Kalesi ismi verilmiş ve yörenin adı da Haruniye olmuştur. Askeri yönden büyük önem taşıyan bu yöre ve kaleye Horasanlı gönüllü Türk Mücahitleri yerleştirilmiş ve iskan edilmişlerdir. Haruniye M.Ö, 960 yılında Araplar' dan , Bizanslıların eline geçmiş ve kale yıktırılmıştır.Kale daha sonra Hamdaniler' den Halep Emiri Şeyh Al Davla tarafından geri alınarak yeniden onarılmıştır.Daha sonra Anadolu Selçuklu Devletinin Kurucusu Kutalmış oğlu Süleyman Şah , İznik’ de birliği sağlayıp doğuya yöneldiğinde ilçeyi kendi topraklarına katmıştır. Karaman oğulları ve Ramazan oğulları dönemine kadar bölge zaman zaman Ermeni Despotlarınca ele geçirilmişse de Ramazan oğulları ve arkasından da Dulkadir oğulları da bölgede etkinliklerini sürdürmüşlerdir.
İlçemiz Adana İlinin l25 metre kuzeydoğusunda bulunan 460.090 km2 dir.Deniz seviyesinden yüksekliği 350-400 metre olup yaklaşık 200.000 dekar ekilebilir tarım arazisi bulunmaktadır.Çevre il ve ilçelerin ulaşımı kara ve demir yoluyla sağlanabilen İlçemizde halkın geçimi tarım ve hayvancılığa bağlı olduğundan ve okuma yazma oranının yüksek oluşu , İlçenin okulları istenilen yoğunlukta olan çevre İl ve İlçelere ulaşımın kolay sağlanabilmesi göç olayına meydan Vermemektedir. Geçici olarak çevre İllere çalışmaya giden mevsimlik işçiler varsa da bunlar belli bir çoğunluk teşkil etmemektedir. Düziçi'nde yaşayan insanların tahminen % 40 lık oranı Kahramanmaraş ve İlçelerinden, % 10 u Bahçe İlçesinden, % 30 u Merkeze bağlı köylerden, % 20 si Selanik ve diğer bölgelerden gelen Göçmen vatandaşlardır. İlçe nüfusu çevre il ve ilçelerden gelen vatandaşlarımızla birlikte % 80 lik kısmının yöre halkından meydana geldiğini söylemek mümkün olmaktadır.İlçede değişik din ve mezheplere mensup aileler bulunmamaktadır. İlçe nüfusuna kayıtlı ve evlenme ile Türk vatandaşlığına geçen 9 gayrimüslim vatandaş bulunmaktadır.
İlçede nüfus homojendir. Düziçili vatandaşlarımızın sosyal yapısı, ülke genelinden pek farklı değildir. Halkımızın büyük çoğunluğu tarım işleri ile uğraşmakta olup, dağlık kesimlerde kısmen hayvancılıkta yapılmaktadır. İlçe merkezinde genellikle tek katlı, briket ve taştan binalar çoğunlukta olmakla birlikte yeni yapılarda daha ziyade çok katlı ve beton binalar görülmektedir. Çok katlı binaların büyük çoğunluğunu resmi binalar oluşturmaktadır. Yeni kurulan az sayıda yapı kooperatifi ilçedeki konut sorununu çözmeye yeterli olmamaktadır. Düziçili vatandaşlarımız örf-adetlerine, ananelerine oldukça bağlıdır. Aileler genellikle muhafazakardır. Akrabalık bağları, sosyal yaşamlarından zaman zaman aşiretçilik havası estirirler. Bu durum genellikle düğünlerde ve seçimlerde görülür. İlçede Aşiret bulunmamaktadır ancak, Namlı ve Fettahoğlu aileleri nüfus ve nüfuz yönünden oldukça güçlü konumda bulunan ailelerdir.
İlçe tarihinin kökenleri tam olarak tespit edilmiş değildir.Buna rağmen bilinen araştırmalar ve eldeki kaynaklara göre İlçede ilk yerleşimin VIII. Yüzyıla kadar dayandığı sanılmakta ve bu bölgeye "Şunguru Salmiye" adının verildiği bilinmektedir. Düziçi'nin tarihi Anadolu'nun tarihiyle benzer olduğu ve hatta Paleolitik ve Neolitik dönem ile ilgili bulguların uygun olarak görüldüğü Akdeniz Bölgesinde; İlçemizin de konumu gereği, Paleolitik olmasa bile Neolitik kültüre uygun bir yaşam tarzına ayak uydurduğu sanılmaktadır. Hitit dönemine ait KARATEPE kazıları ,bölgenin Hititler döneminde bir yerleşim yeri olması ihtimalini akla getirmektedir.Çerçioğlu Köyünde bulunan Domuztepe kalıntıları bu düşünceyi doğrular niteliktedir.Ayrıca Böcekli Beldesinde Neolitik döneme ait olduğu sanılan mağaralar ve yine aynı özelliklere sahip Alibozlu Mağaraları İlçenin tarihinin kökenleri hakkında şüpheler de uyandırmaktadır. Başka bir özellikte İlçenin yakınlarından ANADOLU-SURİYE tarihsel ticaret yolunun geçmesidir. Amanos Dağları'nın ender bulunan geçitlerine yakınlığı ticaret yollarıyla ilişki kurmasını sağlamış olmasıdır.Böylece hem bölgede yerleşimin gelişmesi ve hem de kültürel gelişimi etkileyen faktörlerden biri karşımıza çıkmaktadır. İlçenin konumuna genel olarak bakıldığında tipik bir Akdeniz Uygarlığı niteliklerini de taşıdığı görülmektedir. Bu da aynı bölgede hüküm süren Roma İmparatorluğunun kültürüne ait eserlerin ilçede sık sık görülmesinden ortaya çıkmaktadır. Bölge göçlere ve seferlere de sahne olmuştur.İlçeye yapılan tarihsel seferlerin ilki İskender' in Asya Seferi'dir. İlçe bu seferlerden etkilenmiştir. Bir diğeri ise Haçlı Seferleri'dir. I. ve III. Haçlı Seferlerinde bu bölge kısa bir süre Haçlıların eline geçmiştir. İlçeye bilinen göçler ise birbirine yakın dönemlerde olmuştur. İlki Ermenilerin Kilikya' ya gelişiyle ilgilidir. Diğeri ise özellikle 1. Alaattin Keykubat zamanında buraya Oğuz Boylarından Avşar, Çavuldur, Peçenek, Kızık ve Karkın gibi boyların gelip yurt tutmasıdır.Zamanımızda hala bazı köyler bu boyların adlarıyla anılmaktadır. Bugünkü Haruniye Yeni ismi ile Düziçi İlçesi Büyük Abbasi Halifesi Harun-ür Reşit' in uç beyi olan Faraç Bey tarafından 799 yılında kurulmuştur. Faraç Bey bugünkü Kurtbeyoğlu Mahallesinde bir kale inşa ettirerek burayı yerleşim merkezi olarak seçmiştir. Kaleye Harun-ür Reşit Kalesi ismi verilmiş ve yörenin adı da Haruniye olmuştur. Askeri yönden büyük önem taşıyan bu yöre ve kaleye Horasanlı gönüllü Türk Mücahitleri yerleştirilmiş ve iskan edilmişlerdir. Haruniye M.Ö, 960 yılında Araplar' dan , Bizanslıların eline geçmiş ve kale yıktırılmıştır.Kale daha sonra Hamdaniler' den Halep Emiri Şeyh Al Davla tarafından geri alınarak yeniden onarılmıştır.Daha sonra Anadolu Selçuklu Devletinin Kurucusu Kutalmış oğlu Süleyman Şah , İznik’ de birliği sağlayıp doğuya yöneldiğinde ilçeyi kendi topraklarına katmıştır. Karaman oğulları ve Ramazan oğulları dönemine kadar bölge zaman zaman Ermeni Despotlarınca ele geçirilmişse de Ramazan oğulları ve arkasından da Dulkadir oğulları da bölgede etkinliklerini sürdürmüşlerdir.