Sponsorlu Bağlantılar
İçinde atasözü geçen hikaye örneği kısaca,
Sabah iki odalı ve dar evimin en küçük odası olan yatak odamda iki metrelik yatağımda soğuk bir güne uyandım. Evimi ısıtamıyordum. Evim çok küçüktü ama ısıtamıyordum. Yokluk çekiyordum. Öğlene doğru evden çıkıp parkalara gidiyordum. Parklarda biraz zaman geçiriyor, etraftaki insanlar yardım ederse yemek yiyordum. Eğer etmezlerse o gün aç olarak eve dönüyor ve eşya namına sadece yatak vardı. Ben de yatıyordum.
Açlığımı bastırsın diye karnıma taş bağladım. Geceleri öylece uykuya dalıyordum. Bazen hiç kalkmak istemiyordum. Fakat açlık damarlarımdan eksik olmuyordu. Bir gün yine soğuk bir sabaha kalktım. Yanımda yine kimse yoktu. Psikolojim iyice bozuluyordu. Soğuk bir günde bütün sıcaklığı içimde hissediyordum. Dostum yoktu. Düşmanım çoktu. Açlık, susuzluk, soğuk fırsat kolluyordu.
Alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste…. Evet, toplumun yavaş yavaş inhirafa uğradığını tükenen hücrelerimle hissediyordum. Ah ediyordum ve toplum her yönüyle tükeniyordu. Paylaşma, dayanışma, yardımlaşma, hoşgörü, merhamet, vicdan, insaf, adalet bir bir arkasına bile bakmadan çekip gidiyordu.
Benim açlığım geçiyordu da insanların merhametsizliği katlanıyordu. Ben uyuya kalıyordum, insanların hırsı git gide artıyordu. Ben suçluysam, kim masumdu? Muhtaçtım belki ama asla masum değillerdi. Gerçek muhtaç olanlar da onlardı. Gerçekten masum olanda karanlıkta ve soğukta kalan bendim. İnsanlık düşene tekme atıyordu.
Sabah iki odalı ve dar evimin en küçük odası olan yatak odamda iki metrelik yatağımda soğuk bir güne uyandım. Evimi ısıtamıyordum. Evim çok küçüktü ama ısıtamıyordum. Yokluk çekiyordum. Öğlene doğru evden çıkıp parkalara gidiyordum. Parklarda biraz zaman geçiriyor, etraftaki insanlar yardım ederse yemek yiyordum. Eğer etmezlerse o gün aç olarak eve dönüyor ve eşya namına sadece yatak vardı. Ben de yatıyordum.
Açlığımı bastırsın diye karnıma taş bağladım. Geceleri öylece uykuya dalıyordum. Bazen hiç kalkmak istemiyordum. Fakat açlık damarlarımdan eksik olmuyordu. Bir gün yine soğuk bir sabaha kalktım. Yanımda yine kimse yoktu. Psikolojim iyice bozuluyordu. Soğuk bir günde bütün sıcaklığı içimde hissediyordum. Dostum yoktu. Düşmanım çoktu. Açlık, susuzluk, soğuk fırsat kolluyordu.
Alma mazlumun ahını çıkar aheste aheste…. Evet, toplumun yavaş yavaş inhirafa uğradığını tükenen hücrelerimle hissediyordum. Ah ediyordum ve toplum her yönüyle tükeniyordu. Paylaşma, dayanışma, yardımlaşma, hoşgörü, merhamet, vicdan, insaf, adalet bir bir arkasına bile bakmadan çekip gidiyordu.
Benim açlığım geçiyordu da insanların merhametsizliği katlanıyordu. Ben uyuya kalıyordum, insanların hırsı git gide artıyordu. Ben suçluysam, kim masumdu? Muhtaçtım belki ama asla masum değillerdi. Gerçek muhtaç olanlar da onlardı. Gerçekten masum olanda karanlıkta ve soğukta kalan bendim. İnsanlık düşene tekme atıyordu.